14-15 Οιδίπους Τύραννος – Το θεατρικό του σχολείου μας
Το θέατρο δημιουργήθηκε πριν από πολλά χρόνια στην αρχαία Αθήνα με σκοπό να διδάξει τους πολίτες ηθικές αξίες και ιδανικά αλλά και να τους ενώσει με άλυτους δεσμούς, αυτούς της αρχαίας ελληνικής τραγωδίας. Δεσμοί που καταφέρνουν να ενώσουν μέχρι και σήμερα λαούς τόσο διαφορετικούς που θα απορούσε κανείς.
Έτσι λοιπόν τα τελευταία χρόνια το σχολείο μας συνεργάζεται, συμπράττει και παρουσιάζει μαζί με το γυμνάσιο του Oettingen παραστάσεις αρχαίου ελληνικού δράματος. Αυτός είναι ο συνδετικός κρίκος που ενώνει Ελλάδα και Γερμανία δυο χώρες εντελώς αντίθετες σε ιδεολογία και αντιλήψεις. Φέτος σειρά είχε ο Οιδίπους τύραννος!
Στην Ελλάδα ξεκινήσαμε με ενθουσιασμό τις πρόβες «θυσιάζοντας» ώρες από τα απογεύματα κάθε Σαββάτου. Όμως αξίζει να θυσιάζεις ώρες για να περνάς δημιουργικά. Αφότου μοιράσαμε ρόλους οι πρόβες γίνονταν ολοένα και πιο ενδιαφέρουσες. Ο καθένας έπρεπε να μάθει τα λόγια του γεγονός που μας βασάνισε αρκετά αν και τελικά τα καταφέραμε. Σε κάθε πρόβα ο καθένας μας βελτιωνόταν και αυτό έδινε κάτι νέο και ξεχωριστό στο έργο άλλαζε προς το καλύτερο τη μορφή της παράστασης και κρατούσε αμείωτη την προσοχή μας. Ο κύριος Δούλος (υπεύθυνος της θεατρικής μας ομάδας) μας βοηθούσε με τα λόγια μας κάνοντας μας υποδείξεις για το πως θα ήταν σωστότερο και ευκολότερο να ειπωθούν. Η κόρη του, η κυρία Ρομίνα είχε αναλάβει το φωνητικό και κινητικό (κατά τη διάρκεια των τραγουδιών) κομμάτι και ο Κωνσταντίνος (παλιός μαθητής του κυρίου Δούλου) τη μουσική επιμέλεια. Όσο πλησίαζε ο καιρός για την παράσταση τόσο πιο πολύ ανυπομονούσαμε. Οι πρόβες άρχισαν να γίνονται πιο σχολαστικά, αλλά και εμείς ήμασταν αρκετά αγχωμένοι.
Μόλις ήρθαν οι Γερμανοί εκτός από τη χαρά που νιώσαμε που ξανασυναντηθήκαμε συνειδητοποιήσαμε ότι τα χρονικά περιθώρια είχαν στενέψει. Δεν είχαμε παρά ελάχιστες μόνο πρόβες μέχρι την παράσταση! Έπρεπε να κάνουμε οπωσδήποτε το «πάντρεμα» των δικών τους σκηνών με τις δικές μας. Συνολικά οι πρόβες που κάναμε μαζί ήταν μόνο δύο. Οι Γερμανοί καταλάβαιναν αμέσως τι έπρεπε να κάνουν για να ταιριάζουν οι σκηνές καλύτερα μεταξύ τους και έτσι δεν δυσκολευτήκαμε καθόλου. Όμως εκείνο που μας εντυπωσίασε όλους ήταν ότι όλες σχεδόν οι σκηνές που παρουσίαζαν οι Γερμανοί ήταν στα ελληνικά. Ήταν φανερό πως είχαν προσπαθήσει περισσότερο από εμάς που παίξαμε ελάχιστες μόνο σκηνές στα γερμανικά.
Την ημέρα της παράστασης όλοι είχαμε πάρα πολύ άγχος και βρισκόμασταν σε υπερένταση. Οι Γερμανοί είχαν ελάχιστο τρακ ή αν είχαν το έκρυβαν πάρα πολύ καλά. Αυτό τουλάχιστον μας ηρεμούσε προσωρινά! Κάποιοι μόλις βγήκαν στη σκηνή το ξεπέρασαν και έδωσαν τον καλύτερό τους εαυτό υποδυόμενοι τον ρόλο τους καλύτερα από κάθε άλλη φορά. Δυστυχώς σε κάποιους το άγχος ήταν τόσο έντονο που παραλίγο να ξεχάσουν τα λόγια τους! Οι Γερμανοί από την άλλη ήταν καθηλωτικοί και στην κυριολεξία μας άφησαν με το στόμα ανοιχτό. Η παράσταση ευτυχώς κύλησε ομαλά και έτσι καταχειροκροτηθήκαμε όταν τελείωσε. Μετά όλοι μιλούσαν για μια άψογη συνεργασία που αποδείκνυε περίτρανα ότι οι Έλληνες με τους Γερμανούς έχουν πολλές διαφορές αλλά ακόμα περισσότερες ομοιότητες και ότι δεν πρέπει να τους κρίνουμε από όσα ακούγονται στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης.
Κλείνοντας θέλω να πω ότι ήταν ένα πολύ ωραίο ταξίδι όσο κράτησε γιατί το ταξίδι είναι που κάνει μια εμπειρία ξεχωριστή και αξέχαστη όχι το αποτέλεσμα.
Γιάννης Παπαγεωργίου, μαθητής
