18-19 Γ΄ τάξη Γυμνασίου… τέλος μιας εποχής κι αρχή μιας άλλης

Γ΄ τάξη γυμνασίου… τέλος μιας εποχής κι αρχή μιας άλλης

Μάιος 2019! Να που άλλη μία σχολική χρονιά έφτασε στο τέλος της. Μαθητές της τρίτης τάξης αισθάνθηκαν την ανάγκη να γράψουν σκέψεις και συναισθήματά τους σχετικά με την τρίχρονη παρουσία τους στο 1ο Γυμνάσιο Αιγίου, καθώς και για το μέλλον τους στη νέα βαθμίδα εκπαίδευσης, το λύκειο και να τα μοιραστούν με εμάς, τώρα που ολοκληρώθηκε αυτή η φάση της ζωής τους.

Εμείς οι καθηγητές με τη σειρά μας θέλουμε από τα βάθη της καρδιάς μας να τους ευχηθούμε καλό ταξίδι με επιτυχίες, θέληση, δύναμη, πίστη, υπομονή κι ελπίδα. Να είναι πάντα γεροί και δυνατοί και να θυμούνται…Οι αναμνήσεις μάς δένουν με το χθες και μάς συντροφεύουν στο αύριο.

Κι όπως λέει και ο παππούς Παπαδιαμάντης:<< Σύρε πουλί μου στο καλό και στην καλή την ώρα>>!

(Συντάκτρια κειμένου: Γαλανοπούλου Μαρία)

Σκέψεις και συναισθήματα μαθητών

Χαϊντίνι Σαμπρίνα (Γ5): Σε λίγες μέρες φεύγω από το γυμνάσιο και πάω στο λύκειο. Τα συναισθήματά μου είναι ανάμεικτα. Από τη μια χαίρομαι που θα πάω στο λύκειο, από την άλλη δε θέλω, γιατί θα αποχωριστώ τους φίλους και τους συμμαθητές μου. Φεύγοντας από εδώ θα κρατήσω τις καλύτερες στιγμές που έχω περάσει με τους φίλους μου και τους συμμαθητές μου. Στο γυμνάσιο πέρασα πολύ ωραία, γελώντας, κάνοντας πλάκα στους φίλους μου ή με αυτούς και μαθαίνοντας καινούρια πράγματα. Εύχομαι και τα επόμενα 3 χρόνια στο λύκειο να είναι ωραία, όπως ήταν και εδώ.

Πιλαφτσόγλου Κωνσταντίνος (Γ4): Αυτές οι μέρες είναι οι τελευταίες μας ως μαθητές γυμνασίου. Τα συναισθήματά μου είναι ανάμεικτα. Από τη μια θέλω να φύγω και να αλλάξω σχολείο,να ξαναδώ παλιούς μου συμμαθητές του δημοτικού, μιας και θα φοιτήσουμε στο ίδιο λύκειο,αλλά και να κάνω καινούριες φιλίες, μα από την άλλη θέλω να παραμείνω εδώ μαζί με τους φίλους μου και τους καθηγητές μου. Νιώθω χαρά, ευγνωμοσύνη, φεύγω γεμάτος εμπειρίες από το γυμνάσιο και με περιέργεια για το πώς θα εξελιχθεί η μελλοντική σχολική ζωή μου. Εύχομαι σε όλους μας καλή συνέχεια στη ζωή μας!

Ιωάννα Τσεκούρα (Γ4): Η μετάβαση από το γυμνάσιο στο λύκειο θα είναι μια ωραία εμπειρία. Τα τρία χρόνια του γυμνασίου έχουν στιγματίσει την καρδιά μου και ήταν από τα ομορφότερα της ζωής μου. Έχω κάνει πολύ καλούς φίλους και έμπιστους και στενοχωριέμαι που θα χαθούμε με μερικούς από αυτούς. Επίσης έχω μάθει πολλά πράγματα από τους καθηγητές και τις καθηγήτριές μου. Τέλος, θέλω να ευχαριστήσω όλους τους υπόλοιπους που με στήριξαν στα δύσκολα, αλλά χάρηκαν και στα ευχάριστα.

Τσινούκα Δήμητρα (Γ5): Τα χρόνια που πέρασα στο γυμνάσιο θα τα θυμάμαι για την υπόλοιπη ζωή μου. Τις χαρές, τις λύπες και πολλά άλλα συναισθήματα, τα οποία βιώνω κάθε μέρα μέχρι και σήμερα. Από την πρώτη ως και την τρίτη γυμνασίου δημιουργήθηκαν νέες φιλίες, οι οποίες θα ήθελα να παραμείνουν διαχρονικές. Ολοκληρώνοντας αυτό τον κύκλο της ζωής μου νιώθω λύπη, λόγω του ότι θα αποχωριστώ το τμήμα μου και γενικότερα το σχολείο μου, όμως μέσα μου υπάρχει και η χαρά σκεπτόμενη τα καλύτερα χρόνια της ζωής μου. Η αγωνία για το τι επιφυλάσσει το μέλλον είναι μεγάλη, αλλά πιστεύω πως μαζί με τις φίλες μου θα μπορέσουμε να αντιμετωπίσουμε κάθε εμπόδιο που θα συναντήσουμε. Μπορεί, όταν πρωτοήρθα εδώ, να μην μου άρεσε και πάρα πολύ, αλλά τώρα συνειδητοποίησα και κατάλαβα τα λόγια της αδερφής μου ότι << Στο γυμνάσιο θα ζήσεις μερικά από τα καλύτερα χρόνια σου>>. Γ5 ευχαριστώ για αυτές τις ξεχωριστές και αξέχαστες στιγμές που μου πρόσφερες. Γ5 for ever2018-2019

Σκούντζου Μαρία (Γ4): Έφτασε η ώρα που πρέπει να πούμε αντίο. Αυτά που νιώθω είναι πάρα πολλά. Τα συναισθήματά μου είναι ανάμεικτα. Πρώτον είναι όμορφα, διότι μεγαλώνουμε και ξεκινάει μια καινούρια ζωή για εμάς και δεύτερον είναι στενάχωρα, διότι θα1 εγκαταλείψουμε έναν χώρο, στον οποίο μάθαμε πάρα πολλά πράγματα από πολλούς εξαίρετους καθηγητές. Αρχικά θα πω ένα τεράστιο ευχαριστώ σε όλους τους καθηγητές ξεχωριστά, οι οποίοι μας δίδαξαν πολλά καινούρια πράγματα στη ζωή μας. Στη συνέχεια αναφερόμενη στους συμμαθητές μου θέλω να πω επίσης ένα μεγάλο ευχαριστώ. Γνώρισα καινούρια παιδιά, πέρασα όμορφα, γελαστά και πολλά άλλα που κάναμε όλοι μαζί. Δε θα πω ‘αντίο’ σε αυτούς, διότι θα τους βλέπω έξω αλλά και στο λύκειο.. Αυτά είχα να αναφέρω. Εύχομαι σε όλους εσάς καλή συνέχεια στη ζωή σας και να είστε πάντα καλά!

Κούκος Νίκος (Γ5): Το να αποχωριστώ το γυμνάσιο για να πάω στο λύκειο μου προκαλεί αγωνία και φόβο για το καινούριο. Η ανυπομονησία να αρχίσει η νέα μου μαθητική ζωή μεγαλώνει και θα φτάσει πολύ σύντομα να γίνει πραγματικότητα, όπως και η μεγάλη προθυμία να συνεχίσω τις σπουδές μου. Ωστόσο, αυτή η απότομη αλλαγή θα είναι πολύ δύσκολη, επειδή οι απαιτήσεις που έχει το λύκειοσε σχέση με το γυμνάσιο είναι πάρα πολλές και το γυμνάσιο θα έχει την αίσθηση του ‘δημοτικού’, απλά μαθαίνεις καινούρια πράγματα που θα σου χρειαστούνε στο λύκειο, γιατί αυτό είναι δύσκολο.

Μουτούσης Γεώργιος (Γ3): Φεύγοντας από αυτό το σχολείο, το σχολείο όπου πέρασα ίσως τις καλύτερες παιδικές μου αναμνήσεις , γιατί ας μην ξεχνιόμαστε , είμαστε ακόμη παιδιά, θα ήθελα να αφήσω πίσω μου όλες τις δυσκολίες που πέρασα και να κρατήσω τα θετικά πράγματα, τις παρέες μου, τους καθηγητές, τους κυρίους διευθυντές, την γραμματέα, τους επιστάτες, ναι ακόμα και το κυλικείο. Διότι, όταν έχεις δεθεί τόσο πολύ συναισθηματικά με έναν χώρο, στον οποίο ήσουν κάθε μέρα για τρία χρόνια, είναι σαν το δεύτερό σου σπίτι. Πώς λοιπόν να μη σου λείψει, όταν φεύγεις για ένα νέο άγνωστο χώρο; Όλα πλέον σε αυτό το σχολείο, το 1ο γυμνάσιο Αιγίου, είναι τόσο οικεία που σίγουρα έχουν χαραχθεί στα βάθη της καρδιάς μου. Είμαι ευγνώμων που φοίτησα σε αυτό το σχολείο και ένα τόσο έμπειρο καθηγητικό προσωπικό μου έδειξε το δρόμο για τη γνώση!

Χριστοδουλοπούλου Βασιλική (Γ5): Πολλές φορές μπορούμε να γράψουμε βιβλία ολόκληρα για να εκφράσουμε αυτά που νιώθουμε, ωστόσο τώρα καλούμε να στριμώξω τρία ολόκληρα σχολικά χρόνια μέσα σε μία και μόνο παράγραφο. Χωρίς να υπερβάλλω θα χαρακτήριζα αυτά τα χρόνια ως τα καλύτερα της ζωής μου ως τώρα. Φυσικά δε χαρακτηρίζονται μόνο από θετικό φορτίο, αλλά πολλές φορές υπήρχαν και διαλείμματα στεναχώριας, λύπης και περιθωριοποίησης (κυρίως μετά από καβγάδες), τα οποία ωστόσο γρήγορα ξεπερνιόντουσαν. Δεν παραπονιέμαι, γιατί αλλιώς τι θα ‘χαμε άραγε να διηγούμαστε για τα γυμνασιακά μας χρόνια. Οπότε λοιπόν ναι, με μια λέξη τα χρόνια του γυμνασίου θα τα χαρακτήριζα ΑΞΕΧΑΣΤΑ!!! Όσο για το λύκειο που σε λίγους μήνες θα έρθει, είναι άλλο ένα μονοπάτι τριών χρόνων που καλούμαστε να περπατήσουμε έωςτην μετέπειτα ζωή.

Τσουμπός Κυριάκος (Γ5): Ένα όμορφο ταξίδι τελειώνει. Μετά το δημοτικό καλούμαστε να φύγουμε και από το γυμνάσιο και να πάμε στο λύκειο. Σίγουρα χαίρομαι που θα πάω σε καινούριο σχολείο, να γνωρίσω νέα άτομα και θα πάρω καινούριες εμπειρίες, αλλά στενοχωριέμαι, γιατί θα χάσω τους μοναδικούς αυτούς καθηγητές με τους οποίους<<συνεργάστηκα>> και έμαθα διάφορα μαθήματα και πήρα χρήσιμες γνώσεις που θα χρειαστώ στο μέλλον, επίσης τους συμμαθητές μου, με τους οποίους μερικούς θα είμαι στο λύκειο και οι υπόλοιποι θα χαράξουν διαφορετικό δρόμο από εμένα και φυσικά στενοχωριέμαι, γιατί θα αποχωριστώ το σχολείο, στο οποίο φοίτησα για τρία χρόνια και πέρασα τις καλύτερες στιγμές που θα μπορούσα. Πάντα θα έχω στο νου μου ότι πέρασα από το παλαιότερο σχολείο του Αιγίου, στο οποίο φοίτησαν και οι γονείς μου, το 1ο γυμνάσιο Αιγίου. Σίγουρα δεν πρόκειται να ρίξω μαύρη πέτρα πίσω στο σχολείο που αγαπώ, αλλά θα το επισκέπτομαι, όποτε μπορώ. Τέλος, όπως είπα θα στενοχωρηθώ- και σίγουρα δε θα είμαι ο μοναδικός που θα στενοχωρηθεί. Παρολαυτά κάθε αλλαγή για καλό γίνεται και γι’ αυτό ανυπομονώ να πάω στο λύκειο. Εύχομαι σε όλους καλή πορεία ζωής!

Οικονομοπούλου Αικατερίνη (Γ4): Όταν οι συμμαθητές μου με ενημέρωσαν ότι ζητήσατε να γράψουμε μία έκθεση με τα συναισθήματά μας τώρα που φεύγουμε από το γυμνάσιο, χάρηκα ιδιαιτέρως. Η αλήθεια είναι ότι πάντα ήθελα να εκφράσω αυτά που νιώθω και ιδιαίτερα μέσα από μια έκθεση, που είναι από τα αγαπημένα μου μαθήματα. Όσον αφορά τα συναισθήματά μου τώρα που φεύγω από το γυμνάσιο, είναι ανάμεικτα. Δε χαίρομαι ιδιαίτερα. Τα χρόνια περνάνε κι εγώ συνειδητοποιώ ότι μεγαλώνω και δε θέλω. Δε θέλω να μεγαλώσω, θέλω να παραμείνω παιδί, ξέγνοιαστο, που χαίρεται την κάθε στιγμή. Πλέον συνειδητοποιώ ότι σε τρία χρόνια θα τελειώσω και θα είμαι πια ενήλικη και δε θέλω. Είμαι παιδί που δεν κάθομαι πάνω από τα βιβλία για περισσότερο από μια ώρα (όσο κι αν δε μου φαίνεται), αλλά αγαπώ πάρα πολύ το σχολείο,τις γνώσεις, την παρέα και το … χαβαλέ! Μου είναι δύσκολοι οι αποχαιρετισμοί. Δε θέλω να φύγω απ’ το σχολείο, αλλά ξέρω ότι πρέπει. Δε χαίρομαι γι’ αυτό. Στενοχωριέμαι, αλλά δεν μπορώ να κάνω κάτι γι’ αυτό. Θα είναι δύσκολος αποχωρισμός, γιατί στο λύκειο θα χάσω και κάποιους απ’ τους φίλους μου. Τα πράγματα θα είναι διαφορετικά, αλλά εντάξει θα το ξεπεράσω.

Χρυσοπούλου Ιωάννα (Γ5): Πριν τρία χρόνια εγώ και πολλά παιδιά θα πηγαίναμε γυμνάσιο. Ένα καινούριο ταξίδι ξεκινούσε, νέες εμπειρίες, νέες φιλίες, διαφορετικά μαθήματα. Όλα στην αρχή μας φαινόντουσαν περίεργα και πρωτόγνωρα, αλλά στην πορεία το συνηθίσαμε. Έχω να θυμάμαι πολλά από το γυμνάσιο και καλά και κακά, γιατί υπήρχαν και θα υπάρχουν οι δυσκολίες στη ζωή. Επίσης γνώρισα καινούριους καθηγητές, οι οποίοι με βοήθησαν σ’ αυτό το υπέροχο ταξίδι και τους ευχαριστώ γι’ αυτό. Τώρα σαν παιδί της Γ΄ γυμνασίου δηλώνω πως πέρασα τρία ευχάριστα χρόνια , γεμάτα χαρά, αγωνία, ενθουσιασμό. Θα μου λείψει πολύ το γυμνάσιο και οι καθηγητές. Εύχομαι σε όλους Καλό Καλοκαίρι και Καλή Τύχη!

Παπανικολόπουλος Ιωάννης (Γ5): Φεύγοντας από το γυμνάσιο έρχονται πολλές αναμνήσεις στο μυαλό μου, που δεν μπορώ να ξεχάσω. Απ’ αυτό το σχολείο πήρα πολλά πράγματα, όπως καινούριες φιλίες, καθηγητές που αργότερα έγιναν <<φίλοι>> μου και φυσικά απίστευτες στιγμές. Τα συναισθήματά μου αυτή τη στιγμή είναι συναισθήματα χαράς και λύπης μαζί. Χαράς, επειδή προχωρώ στη ζωή μου και λύπης, γιατί το γυμνάσιο για εμένα τελείωσε. Λυπάμαι ακόμη περισσότερο,γιατί ξέρω ότι θα πρέπει να διαλέξουμε και λύκειο, που σημαίνει πως θα πρέπει να αποχωριστώ κάποιους από τους καλύτερους φίλους μου. Πάντως από το γυμνάσιο έμεινα πολύ ευχαριστημένος όχι τόσο για τις επιδόσεις μου ως μαθητής, αλλά για την πειθαρχεία που πήρα.

Εύχομαι σε όλους καλό καλοκαίρι και καλή τύχη!

Ψυχογιάννη Αμαλία (Γ5): Γυμνάσιο… νέες εμπειρίες, αναμνήσεις, φιλίες, συνεργασίες, νέος χώρος, νέα τάξη, νέοι συμμαθητές. Όλα τόσο καινούρια, τα οποία με τα χρόνια έμπαιναν όλο και πιο πολύ στην καθημερινότητά μας και μας έγιναν συνήθεια, μια νέα, μα συνάμα ωραία συνήθεια, την οποία πλέον θα χάσουμε μιας και θα κάνουμε πάλι μια …νέα αρχή, στο λύκειο. Ακόμα θυμάμαι την πρώτη μέρα στο γυμνάσιο, τα συναισθήματά μου ήταν ανάμεικτα, δε γνώριζα πολλά παιδιά, εκτός από μερικά – λίγα – που ήμασταν μαζί στο δημοτικό. Φοβόμουν επίσης ότι θα χωριστώ με αυτά τα παιδιά, την παρέα μου. Μέσα από το γυμνάσιο όμως γνώρισα νέα παιδιά, έκανα νέες παρέες, ήρθα πιο κοντά με παιδιά που επίσης ήμασταν μαζί στο δημοτικό κι όχι μόνο. Έπαιρνα καλούς βαθμούς ικανοποιώντας έτσι κι εμένα και την οικογένειά μου, συμμετείχα σε πολλά προγράμματα είτε θεατρικά είτε περιβαλλοντικά αλλά και πληροφορικής. Πάνω απ’ όλα όμως έμαθα και πήρα σωστές βάσεις, για να ενταχθώ και εγώ στην κοινωνία που ζούμε. Πιστεύω πως από το γυμνάσιο πιο πολύ θα μου λείψουν οι στιγμές που είχα με τα παιδιά της τάξης μου, τα μικρά <<πάρτυ>> που κάναμε, όταν είχαμε κενό, οι πρωταπριλιάτικες φάρσες αλλά και τα αστεία που ακούγονταν. Ήταν τα τρία πιο όμορφα χρόνια που έχω περάσει και δε θα τα ξεχάσω ποτέ! Θα μου λείψουν πολύ όλα τα παιδιά. Καλή πορεία στη συνέχεια σε όλους!

Παπακωνσταντίνου Άννα-Μαρία (Γ4): Έφτασε άλλο ένα κομμάτι της ζωής στο τέλος του. Το γυμνάσιο τελείωσε, παύω πια να αποκαλούμαι γυμνασιόπαιδο. Μπαίνω σε λίγους μήνες στο λύκειο. Ένας καινούριος τόπος για μένα, μια αλλαγή περιβάλλοντος,ένας φόβος για το πώς θα με αντιμετωπίσουν εκεί, σε αυτό το <<άγνωστο>> μέρος τα παιδιά και οι καθηγητές. Στην αρχή θα είμαι αγχωμένη, γιατί δε θα γνωρίζω τίποτα και κανέναν, αλλά με τον καιρό θα χαρώ, γιατί θα γνωρίσω καινούριους καθηγητές και φίλους και καινούριους χώρους. Ταυτόχρονα επικρατεί μέσα μου μια συγκίνηση για αυτά τα τρία υπέροχα χρόνια που πέρασα με ανθρώπους αγαπητούς, ανθρώπους που ήθελαν το καλό μας, ανθρώπους που πάλευαν για εμάς και ξαφνικά θα τους χάσουμε! Επίσης θα χάσω τους φίλους μου,που μαζί τους πέρναγα φανταστικά. Όμως η ζωή προχωράει, ο αγώνας συνεχίζεται, τελειώνουν τα ψέματα. Τρία χρόνια έμειναν για να έρθει η ώρα των σπουδών, να πάρουμε ένα πτυχίο και να προοδεύσουμε στη ζωή μας. Το εύχομαι για όλους μας!

Παναγιωτοπούλου Μαργαρίτα (Γ4): Δεν αντιλήφθηκα πώς πέρασαν τα χρόνια. Κύλησαν σαν νερό τρία χρόνια στο γυμνάσιο, μα τώρα ήρθε πια η στιγμή που πρέπει να αποχωρήσω. Δε λέω πως λυπάμαι…μα ούτε πως χαίρομαι κιόλας. Την πρώτη φορά που ήρθα ως μαθήτρια στο γυμνάσιο, δε γνώριζα κανένα απολύτως άτομο. Με τον καιρό όμως έκανα πολλές γνωριμίες είτε κακές είτε καλές. Στην πρώτη γυμνασίου αισθανόμουν λίγο τρομοκρατημένη πιστεύοντας πως δε θα βρω παρέα. Τελικά έκανα λάθος. Στη δευτέρα γυμνασίου άρχισα να νιώθω πιο άνετα… λογικό, αφού δε θα χρειαζόταν να αλλάξω σχολικό περιβάλλον τόσο σύντομα. Φτάνοντας στην τρίτη γυμνασίου συνειδητοποίησα πως η αποφοίτηση δεν είναι και τόσο εύκολη. Όσον αφορά τις αναμνήσεις τριών χρόνων, δεν είναι εύκολο να αποχωριστώ άτομα που πραγματικά συμπάθησα, άτομα που στην αρχή ίσως δεν τα πήγαμε καλά, όμως αργότερα καταφέραμε να βρούμε μια μέση λύση με αποτέλεσμα να μην είναι απλά μια λύση ή μια ανακωχή, αλλά να αναπτυχθεί μια φιλία! Προσωπικά πιστεύω πως θα είναι δύσκολο να διατηρηθούν φιλίες ή παρέες στη συνέχεια. Συνήθως ο προσανατολισμός όλων μας έχει διαφορετική κατεύθυνση. Τέλος μπορεί να λυπάμαι που θα φύγω από το γυμνάσιο, μα με αγωνία περιμένω να γνωρίσω ένα νέο περιβάλλον την επόμενη χρονιά. Ένα περιβάλλον διαφορετικό από αυτό που ήξερα ως τώρα, με ακόμα μεγαλύτερες ηλικίες και φυσικά ένα περιβάλλον στο οποίο θα βρεθώ για άλλη μια φορά στην…πρώτη τάξη! Όχι όμως δημοτικού, όχι γυμνασίου, αλλά λυκείου. Κι έτσι θα ολοκληρωθεί ένας ακόμα κύκλος της ζωής μου, σαν κι αυτός που ξεκίνησε μόλις πριν τρία χρόνια και ο οποίος ολοκληρώνεται όμορφα, καλά, με κέρδος για μένα και μεταφέροντάς με σε έναν άλλο διαφορετικό αλλά και παρόμοιο κατά κάποιον τρόπο κόσμο.

Ζώη Ελένη (Γ5): Ολοκληρώνοντας τη μαθητική μου πορεία στο γυμνάσιο τα συναισθήματα και οι σκέψεις που με κατακλύζουν είναι αδιανόητα, πολλά και ομολογώ πως δυσκολεύομαι να τα μεταφέρω σε ένα φύλλο χαρτί. Όταν, λοιπόν, έμαθα το χώρο και γνώρισα τους καθηγητές και τους συμμαθητές μου, συνειδητοποίησα πως πρόκειται να διανύσω τρία από τα πιο ευχάριστα, δημιουργικά ή, αν θέλετε πολύ απλά, ΤΕΛΕΙΑ χρόνια της ζωής μου. Παραδέχομαι πως υπήρξαν στιγμές κατά τις οποίες έπληττα, δεν είχα όρεξη και εξαιτίας αυτού δεν απολάμβανα την όμορφη αυτή καθημερινότητα. Συνάντησα ανθρώπους τους οποίους δε θα ξεχάσω ποτέ, ανθρώπους πρότυπα για μένα και αναφέρομαι τόσο στους καθηγητές όσο και στους ίδιους τους μαθητές. Το πρώτο γυμνάσιο περιστοιχίζεται από άτομα ιδιαίτερα, με όραμα και πίστη στη βελτίωση και την πρόοδο των μαθητών, τους καθηγητές μας, στους οποίους οφείλω ένα τεράστιο ευχαριστώ για τη σκληρή προσπάθειά τους όχι απλά να μας μεταλαμπαδεύσουν τις γνώσεις τους και να μας μορφώσουν, αλλά και να βοηθήσουν να εξελίξουμε την προσωπικότητά μας και να βελτιώσουμε τον χαρακτήρα μας. Είναι τρία χρόνια, τρία χρόνια πλημμυρισμένα από υπέροχες αναμνήσεις, τις οποίες θα κρατήσω στο μυαλό και θα φυλάξω στην καρδιά! Το να πω πως απλά θα μου λείψει το γυμνάσιο είναι, πιστεύω, λίγο. Όλοι μου λένε πως το γυμνάσιο σε σχέση με το λύκειο ή το πανεπιστήμιο δεν είναι κάτι τόσο σπουδαίο κι ίσως να έχουν δίκιο, ίσως κι εγώ κάποτε να λέω ακριβώς τα ίδια, ωστόσο θεωρώ πως τα χρόνια του γυμνασίου είναι μοναδικά. Φεύγω, λοιπόν, κερδισμένη κι εύχομαι τέτοια κέρδη σε όλους σε όλη τη ζωή μας!

Παπαβασιλείου Δανάη (Γ4): Γυμνάσιο… Μια λέξη μικρή, αλλά τόσο μεγάλη ταυτόχρονα. Το γυμνάσιο για εμένα ήταν κάτι διαφορετικό από σχολείο. Ήξερα ήδη από το δημοτικό ότι θα είναι εντελώς διαφορετικό και πραγματικά ήταν. Νέοι φίλοι, νέοι καθηγητές, νέο περιβάλλον, νέα προσωπικότητα, αφού θα ήμουν πλέον έφηβη. Τελικά όλα αυτά αποδείχθηκαν σωστά. Ήταν όλα καινούρια. Κάτι μέσα μου όμως μου έλεγε ότι τελικά δε θα είναι τόσο άσχημα, ότι θα μπορούσα να τα βγάλω πέρα. Με το που πάτησα το πόδι μου σχολείο ήταν κυριολεκτικά όλα άγνωστα είτε αυτό είχε να κάνει με τα παιδιά εκεί είτε με το περιβάλλον. Περπάτησα λοιπόν με σκοπό να βρω κάποιον γνωστό. Είδα πολλούς που ήξερα, αλλά δεν είχα το θάρρος να τους μιλήσω μιας και δεν κάναμε τόση παρέα. Ενώ περπατούσα για ώρα, χωρίς να έχω βρει κάποιον γνωστό, αποφάσισα να μιλήσω σε κάποια παιδιά που ήξερα έστω και από το λίγο. Προχώρησα λοιπόν και, αφού προσπάθησα να είμαι ευγενική και χαρούμενη, χαιρέτησα την παρέα εκείνη και τους ρώτησα αν με θυμούνται. Το αποτέλεσμα ήταν να με θυμούνται και να ‘κολλήσουμε’ σαν παρέα για τρία χρόνια. Ναι, ακριβώς. Για τρία χρόνια. Έτσι γνώρισα την παρέα μου. Είμαι πολύ χαρούμενη που πήρα την πρωτοβουλία και τους χαιρέτησα εκείνη την ημέρα. Όσον αφορά τους καθηγητές, ακόμα με θυμάμαι να φοβάμαι να μπω στην τάξη, αλλά ταυτόχρονα να είμαι πολύ ενθουσιασμένη. Βλέπετε ήταν τελείως διαφορετικά, αφού στο δημοτικό δεν είχαμε καθηγητές και με την ιδέα ότι σε κάθε μάθημα θα είχαμε και διαφορετικό καθηγητή, δεν ήξερα αν έπρεπε να φοβάμαι ή να χαίρομαι. Το αποτέλεσμα; ΄Ολοι οι καθηγητές ήταν και είναι υπέροχοι άνθρωποι κι αυτό είναι κάτι που λέω χωρίς δόση υπερβολής. Ακόμα κι αυτοί, με τους οποίους ίσως να μην τα πήγαινες και τόσο καλά μαζί τους, σίγουρα θα είχαν να σου δώσουν κάτι. Ούτως ή άλλως στο γυμνάσιο έμαθα ότι και για κάτι που ίσως να μην ήταν καλό , θα έπρεπε εγώ να προσπαθήσω να βρω κάτι εποικοδομητικό. Τώρα που φεύγω από αυτό το σχολείο, νιώθω από τη μια ανακούφιση κι από την άλλη φόβο για το τι πρόκειται να ακολουθήσει. Δεν ξέρω, η ιδέα του λυκείου με φοβίζει. Ξανά νέο περιβάλλον, ξανά νέοι καθηγητές. Εκεί θα χρειαστεί να πάρω σημαντικές αποφάσεις, που καλό θα ήταν να με συντροφεύουν για το υπόλοιπο της ζωής μου. Τα πράγματα θα είναι πιο σοβαρά και θα είμαι όλο και πιο κοντά στην ενηλικίωση. Αυτό πού το πάτε; Ενηλικίωση!! Μου φαίνεται πολύ ξένη αυτή η λέξη. Ευτυχώς όμως έχω χρόνια ακόμα. Για να καταλάβετε πόσο καλή εικόνα μου έχει αφήσει το γυμνάσιο, δείτε αυτό. Δευτέρα πρώτη ώρα είχα ‘Ελένη’. Σε ποιον αρέσουν οι πρώτες ώρες; Σε κανέναν, ειδικά Δευτέρες! Σε μένα όμως μου άρεσαν. Ο μόνος λόγος που ξυπνούσα κάθε Δευτέρα ήταν για να κάνω αυτό το μάθημα. Ακούγεται τρελό, αλλά ναι αυτή είναι η αλήθεια. Οι καθηγητές κάνουν πολύ καλά τη δουλειά τους, όπως φαίνεται κι αυτό είναι καθαρά επαγγελματισμός. Υπάρχει μία λέξη όμως που έπρεπε να μπει στη θέση του επαγγελματισμού. Κι αυτή η λέξη είναι αγάπη! Η αγάπη και για τη δουλειά τους και για εμάς. Ακόμα κι εκείνοι στους οποίους τα μαθήματα δε μου άρεσαν, το έδειχναν αυτό. Για να κλείνω, τα συναισθήματά μου για το γυμνάσιο είναι μόνο θετικά. Μπορεί τώρα που σκέφτομαι ότι αύριο είναι Δευτέρα (γιατί έγραφα το κείμενο Κυριακή) κι αυτή την εβδομάδα έχω να γράψω τρία διαγωνίσματα, χωρίς να έχω διαβάσει, και πως οι εξετάσεις είναι κόπος, να μου ακούγεται βαρετό και ψυχοφθόρο. Μέσα μου όμως ξέρω ότι θα ήθελα πολύ να μείνω εδώ για λίγο ακόμα. Νιώθω χαρά και ανακούφιση που τα κατάφερα ως εδώ. Νιώθω όμως λύπη και μελαγχολία, αφού αφήνω πίσω μου αυτούς τους υπέροχους ανθρώπους που γνώρισα. Το μόνο σίγουρο όμως είναι ότι τα εφόδια που μου έδωσαν θα λειτουργήσουν ως πατήματα για το τι πρόκειται να ακολουθήσει κι ότι ο κόπος κι ο ιδρώτας που έριξαν για να μας μάθουν, δεν πήγε χαμένος. Ένα μόνο μπορώ να πω: ευχαριστώ!!

Κοσμάς Αλέξανδρος (Γ2): Το γυμνάσιο ήταν κάτι το ξεχωριστό για μένα. Στην αρχή με κυρίευε ένα δέος, μια όρεξη, μια διάθεση να ανακαλύψω τον καινούριο αυτόν χώρο. Απέκτησα καινούριες γνώσεις, καινούριους φίλους, ψυχαγωγήθηκα και συμμετείχα σε πολλές σχολικές και όχι γιορτές και απέκτησα εμπειρίες που θα μου μείνουν για πάντα στη ζωή!

Κοσμά Λυδία (Γ2): Γυμνάσιο! Μια λέξη για πολλούς. Μια ανάμνηση από τα εφηβικά τους χρόνια. Θυμούνται που πηγαίνανε κάθε πρωΐ με τα βιβλία στο χέρι. Για τους πολλούς ήταν απλά μια υποχρέωση, μια αγγαρεία. Για εμένα δεν είναι ούτε μια απλή λέξη ούτε μια υποχρέωση ούτε μια αγγαρεία. Είναι χιλιάδες συναισθήματα, εμπειρίες κι αναμνήσεις. ,μπαίνω σε αυτό παιδί, βγαίνω μια έφηβη, η οποία έχει κάνει αμέτρητους και καλούς φίλους. Μικρούς και μεγάλους. Δεν έμαθα μόνο αυτά που λένε τα σχολικά βιβλία, έμαθα πράγματα τα οποία δε γράφονται σε βιβλία. Γι’ αυτό το λόγο δεν ανήκω στους ‘πολλούς’.

Νανάκου Μαρία (Γ3): Άλλο ένα ταξίδι έφτασε στο τέλος του. Ακόμα θυμάμαι την πρώτη μου μέρα στο Γυμνάσιο. Ο χρόνος πέρασε πάρα πολύ γρήγορα. Ακόμα δεν μπορώ να το πιστέψω πως πέρασαν τρία υπέροχα χρόνια σε αυτό το σχολείο. Δε θα ξεχάσω ποτέ τους συμμαθητές μου. Μπορεί μερικές φορές να πείραζε ο ένας τον άλλον, αλλά καταβάθος ήμασταν αγαπημένοι μεταξύ μας. Επίσης ποτέ μου δε θα ξεχάσω τους υπέροχους καθηγητές που είχα. Καθηγητές γεμάτους αγάπη και όρεξη προς τα παιδιά. Πάντα πρόθυμοι να μας βοηθούν σε οποιοδήποτε πρόβλημα κι αν είχαμε. Μας υποδέχτηκαν στο γυμνάσιο με μεγάλη ευχαρίστηση κι αγάπη. Θέλω πάρα πολύ να σας ευχαριστήσω για όλα αυτά που κάνατε για μας. Επίσης είμαι πάρα πολύ χαρούμενη που πρόλαβα έστω και για μια χρονιά τον διευθυντή μας κ. Δούλο. Πάντα με το χαμόγελο στο στόμα μάς υποδέχτηκε με πολύ μεγάλη αγάπη. Έχει αφήσει το στίγμα του εδώ με πολλούς τρόπους. Ένας από αυτούς ήταν τα θεατρικά που έκανε κι είμαι πολύ χαρούμενη που συμμετείχα σε ένα από αυτά. Τέλος τα συναισθήματά μου που φεύγω από το γυμνάσιο είναι μόνο η λύπη, γιατί θα αποχωριστώ τους συμμαθητές μου και τους υπέροχους καθηγητές μου. Το Γ3 θα μείνει αξέχαστο για εμένα. Σας ευχαριστώ όλους για αυτή την εμπειρία!

Μητροπούλου Δήμητρα (Γ3): Ένα ταξίδι γεμάτο χαρές, λύπες, εμπειρίες, τσακωμούς αλλά και διάφορα συναισθήματα έφτασε στο τέλος του! Νομίζω ότι είναι σαν χθες η πρώτη ημέρα εδώ, αφού ακόμα θυμάμαι τα έντονα συναισθήματα που είχα. Ξεκίναγαν από τη χαρά , που έγινα πιο μεγάλη, το άγχος, την ανυπομονησία και τέλειωναν στο φόβο που είχα, γιατί δεν ήξερα πώς είναι εδώ η καινούρια μάθηση, οι καινούριοι καθηγητές και φυσικά οι καινούριοι μου φίλοι. Είμαστε η γενιά όπου έγιναν αλλαγές στη διδασκαλία, αλλά αυτό ήταν το τελευταίο που με απασχολούσε. Όλα τα παιδιά ανυπομονούσαμε για να γνωριστούμε μεταξύ μας και να γίνουμε όλοι μία μεγάλη οικογένεια. Από τη μία είναι η τάξη μου, όπου ήταν μια σχετικά ζωηρή τάξη, που έκανε φασαρία και ταλαιπώρησε αρκετούς καθηγητές. Παρόλη την όρεξη για φασαρία, μου έχει αφήσει πολύ ωραίες αναμνήσεις, που δε θα ξεχάσω ποτέ. Από την άλλη είναι οι υπομονετικοί καθηγητές, τους οποίους ευχαριστώ για όλη τη γνώση που μου έδωσαν. Έτσικι εγώ με τη σειρά μου αγάπησα και ξεχώρισα κάποιους καθηγητές, χωρίς να υποτιμώ τους άλλους. Πιστεύω ότι το σχολείο μου έχει καλούς καθηγητέςόχι μόνο στη δουλειά τους, αλλά και στο χαρακτήρα τους. Το γυμνάσιο μου έμαθε πολλά πράγματα,με έκανε να έχω τις δικές μου σωστές απόψεις, να έχω άποψη και γνώμη και με έκανε να καταλαβαίνω περισσότερα πράγματα. Επίσης με βοήθησε να γνωρίσω καλύτερα τις δυσκολίες της ζωής και να μάθω πώς σκέφτονται οι γύρω μου. Είμαι τυχερή που ήμουν ένα μέλος αυτής της οικογένειας του 1ου γυμνασίου Αιγίου και θα είναι ένα όμορφο κομμάτι της ζωής μου που δε θα ξεχάσω ποτέ. Έτσι αποχαιρετώ μαζί με τους άλλους με θλίψη και στενοχώρια το σχολείο μας, τους καθηγητές μας και συνεχίζουμε όλοι για όλο και πιο ψηλά. Δε θα ξεχάσω ποτέ όσα πέρασα ωραία αλλά κι άσχημα. Επίσης μου φαίνεται αστείο ότι , όπως ‘έφυγε’ η παλιά αίθουσα εκδηλώσεων του σχολείου μας αυτές τις μέρες, έτσι θα φύγουμε κι εμείς σε λίγο καιρό. Θα τους αγαπάω όλους κι ελπίζω να μην χαθώ ποτέ με την παλιά οικογένειά μου. Τέλος όσον αφορά τους καθηγητές, υπόσχομαι ότι θα επισκέπτομαι συχνά το παλιό μου σχολείο, όπως και άλλοι συμμαθητές μου, για να μας βλέπετε και να θυμόμαστε όλοι μαζί τις παλιές κι όμορφες εμπειρίες και αναμνήσεις!

Ζαφειροπούλου Δανάη (Γ2): Αναπολώντας τα τρία χρόνια στο Γυμνάσιο θυμάμαι κάποιες συγκεκριμένες στιγμές που νομίζω θα μου μείνουν αξέχαστες. Δημιούργησα φιλίες, γνώρισα υπέροχους ανθρώπους και καθηγητές, που ήρθαν με σκοπό να μας μάθουν πράγματα και να να μας βοηθήσουν να τα καταλάβουμε. Ο καθένας με τις παραξενιές του και τις δικές του απαιτήσεις, στο τέλος δεθήκαμε με όλους, παιδιά και καθηγητές. Δε θέλουμε να χαθούμε και να αφήσουμε αυτό το σχολείο, το 1ο Γυμνάσιο Αιγίου. Θυμάμαι στιγμές σε εκδρομές που γελάγαμε χωρίς σταματημό, στιγμές που το πρωΐ δεν ήθελα να πάω σχολείο και τελικά πήγαινα. Όλες οι στιγμές στο γυμνάσιο όμως πιστεύω πως θα μου μείνουν αξέχαστες. Φεύγοντας λοιπόν απ’ αυτό το σχολείο θα πάμε στο λύκειο, σ’ ένα σχολείο που δεν ξέρουμε πολλά γι’ αυτό. Ελπίζουμε να μην είναι τόσο δύσκολο όσο το φανταζόμαστε. Αντίο 1ο γυμνάσιο Αιγίου θα μείνεις για πάντα στις καρδιές μας!