Εδώ Πολυτεχνείο
Δεν μπορούμε σήμερα να τιμήσουμε αυτή την επέτειο όπως άλλες χρονιές. Με την σωματική παρουσία μας στο γιορτασμό. Παρ’ όλα αυτά οι σημερινές συνθήκες, συνθήκες πανδημίας, αναδεικνύουν βιωματικά κάποιες αξίες οι οποίες βρίσκονταν στη βάση της εξέγερσης εκείνης. Την ανάγκη της αλληλεγγύης, του ενδιαφέροντος για τον διπλανό μας, την πάλη για τη διεκδίκηση της ζωής. Αξίες που είχαν ισχυρά απαξιωθεί για αρκετές δεκαετίες και που δημιούργησαν άτομα εγωπαθή με μοναδικό ενδιαφέρον τους το άτομό τους. Ας γιορτάσουμε λοιπόν την εξέγερση του Πολυτεχνείου φέρνοντας πάλι στο προσκήνιο εκείνες τις αξίες που κάνουν τον άνθρωπο ΆΝΘΡΩΠΟ. Ας ακούσουμε τον ποιητή:
Για να κατανοήσουμε την εξέγερση του Πολυτεχνείου πρέπει να την εντάξουμε στο ιστορικό της πλαίσιο. Γιατί μόνο έτσι μαθαίνουμε. Βλέποντας την πραγματικότητα, σε κάθε πεδίο μέσα από τις πηγές. Με τη δύσκολη μέθοδο. Τη μέθοδο της έρευνας και της μελέτης. Προχωράμε αυτό το μικρό αφιέρωμά μας με το μικρό βίντεο που ακολουθεί. Ενα ντοκυμαντέρ σκηνοθετημένο από έναν από τους μεγαλύτερους Έλληνες σκηνοθέτες: τον Παντελή Βούλγαρη.
https://www.youtube.com/watch?v=cjusg4UCeDg&ab_channel=DarKHumOuR
Τελειώνοντας το μικρό αυτό αφιέρωμά μας σε μια από τις καλύτερες στιγμές αυτού του λαού και της νεολαίας του κατά την σύγχρονη ιστορία ας πούμε δυο λόγια για τη ζωή και τις αξίες της. Για εκείνα που αξίζουν να ζεις και να πεθαίνεις.
Σήμερα 47 χρόνια μετά την εξέγερση τι είναι εκείνο που μένει; Μένει το αξιακό περιεχόμενο αυτής της ιστορικής στιγμής. Το αξιακό περιεχόμενο της ίδιας της ζωής. Σήμερα που η επιστήμη, η γνώση, ο πολιτισμός και η κοινωνική και πολιτική ζωή βρίσκονται εν κινδύνω. Σήμερα που οι νέοι ιδιαίτερα βομβαρδίζονται από τη χυδαιότητα των τηλεσκουπιδιών, από τη βαρβαρότητα των βιντεοπαιχνιδιών, από την απαξίωση της πνευματικής δημιουργίας, σήμερα λοιπόν ακριβώς, πρέπει να σηκώσουμε το κεφάλι ψηλά. Να φέρουμε πάλι το όνειρο και τις αξίες στη ζωή μας. Να της βάλουμε χρώμα και όραμα. Να μην αφεθούμε έρμαια στα χέρια όσων έχουν συμφέρον από την κατάπτωσή μας. Να φέρουμε στη ζωή μας το Πολυτεχνείο και να τραγουδήσουμε μαζί με τον ποιητή:
ΕΝΑ ΤΟ ΧΕΛΙΔΟΝΙ- ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΜΠΙΘΙΚΩΤΣΗΣ
